Ὑπό τοῦ Αἰδ. Πρωτοπρεσβυτέρου Ἀναστασίου Λιακοσταύρου
Ὑποψ. Διδάκτορος Λειτουργικῆς στό Pontificio Ateneo di Sant’ Anselmo, Roma.
«…Ὃς δ᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 4,14)
Χριστός Ανέστη,
Έχουμε αντιλήφθει άραγε ότι ο άνθρωπος από μόνος του δεν είναι παρά ένα τίποτα. Ο άνθρωπος έχει τόσες σωματικές αδυναμίες και τόσες ελλείψεις που χωρίς την παρουσία του Θεού, ανά πάσα στιγμή είναι έκθετος στο να υποστεί την μήνι είτε των επιλογών του είτε των αδυναμιών του, είτε ακόμα και της καταστροφής που εκείνος δημιουργεί μέσα στην ζωή του από τις αποφάσεις του.
Βλέπουμε σήμερα τον ίδιο τον Χριστό να στέκετε σε ένα πηγάδι και επί του φρέατος να μεριμνά και για τον εαυτό του, αφού σαν τέλειος Θεός και άνθρωπος δεν σημαίνει πως δεν διψούσε ή πεινούσε ή και πονούσε, αλλά και για τους μαθητές του οι οποίοι γύρω του πεινούσαν και ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι (Ἰωαν. 4, 8). Σταματά ο Χριστός μας στο πηγάδι της Συχάρ, όχι σε ένα τυχαίο σημείο ή σε μια τυχαία τοποθεσία.
Γνωρίζει και το μίσος των Σαμαρειτών για τους Ιουδαίους, αλλά και για την επίσκεψη που θα δεχόταν εντός ολίγου από την αμαρτωλή Σαμαρείτιδα. Προσέρχεται η Αγία Φωτεινή, και διστάζει ενώπιον του θεάματος, όχι γιατί γνώριζε ποιον είχε μπροστά της, αλλά γιατί φοβήθηκε τον Ιουδαίο και την έχθρα των λαών.
Προσεγγίζει με θάρρος, και αιφνιδιάζεται από την παρρησία του προσώπου του Κυρίου μας. Μία ερώτηση αρκούσε για να ξεκινήσει ο διάλογος δός μοι ὕδωρ πιεῖν. (Ἰωάν. 4, 7) και αμέσως ξεκινά αυτό που θα μεταστρέψει την αμαρτωλό σε Αγία.
Είχε ανάγκη ύδατος ο Κύριος; Ναι. Έπρεπε να ζητήσει από μια γυναίκα που ήξερε πως είναι αμαρτωλή και αλλοεθνής για να του δώσει;
Πιστεύουμε άραγε ότι ο Κύριος μας, μας βλέπει ως εθνότητες ή ως πρόσωπα τα οποία θέλει να σωθούμε. Έχοντας μπροστά του μία αμαρτωλή, είδη δηλωμένη εκ του στόματος της ως πόρνη αφού παραδέχεται εμμέσως ότι είχε ως στιγμής πέντε άντρες, δράττετε τής ευκαιρίας για να της προσφέρει ως αντίδωρο του δώρου του ύδατος που του προσφέρετε ύδωρ το οποίο ὃς δι᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. (Ἰωαν. 4, 14), και ποιο είναι αυτό;
Η αλήθεια της ενσυνείδητης πνευματικής-μυστηριακής ζωής. Όποιος ζητά παρηγοριά, ανάπαυση ας έλθει σε εμένα και εγώ έχω τον μοναδικό τρόπο να τον ξεκουράσω. Γι΄ αυτό διαχρονικά στην εκκλησία μας, περίοπτη θέση είχαν – αν επιτρέπετε η έκφραση- οι τερματισμένοι άνθρωποι. Οι άνθρωποι οι οποίοι είχαν δοκιμάσει όλα και όλων των ειδών τα ύδατα του κόσμου, για να ξεκουράσουν την κάψα της ψυχής τους, αλλά και πάλι η καρδιά και η ψυχή τους ήταν καιόμενη. Αναζητούσε στήριξη, αναζητούσε Θεό.
Η Σαμαρείτιδα και σήμερα μας προσφέρει ύδωρ ζωής, ύδωρ παρηγοριάς αφού όμως μας υπενθυμίζει ό,τι ως αμαρτωλοί όλοι οι άνθρωποι, δεν πρέπει να λησμονούμε ή να περιμένουμε την τελευταία στιγμή της ζωής μας για να μιλήσουμε στον Θεό είτε μέσω των μυστηρίων είτε μέσω της εξομολογήσεως.
Την σχέση αυτή για να είναι σταθερή και εδραία, πρέπει να την κάνουμε με μικρά και συστηματικά βήματα. Να ψάξουμε να βρούμε έναν πνευματικό ο οποίος μας αναπαύει, να διαβάσουμε με την καθοδήγηση του την Αγία Γραφή, να συνταυτιστούμε με τους πλέον αμαρτωλούς ανθρώπους αναγνωρίζοντας την έλλειψη μας σε πνευματικό επίπεδο και έπειτα να εξομολογηθούμε ειλικρινά, να νηστεύσουμε για να δεχθούμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας μέσα μας. Το οποίο και θα λειτουργήσει ως μαγιά, ως πρόπλασμα της αναδημιουργίας μας ως Καινούς δλδ καινούργιους και όχι Κενούς δλδ άδειους νέους ανθρώπους.
Το ύδωρ της ζωής και τής αλήθειας υπάρχει μόνο σε σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία, όσο πιο σύντομα το αντιληφθούμε τόσο πιο γρήγορα θα γευτούμε έστω και μια μικρή αλλά δροσερή, παραδείσια, ευλογία στην ζωή μας.
Αληθώς Ανέστη.