Είσοδος στα Ιεροσόλυμα

Προβληματισμοί στό Ευαγγέλιο της Κυριακής των Βαΐων (Ἰωαν. 12, 1-18)

In Προβληματισμοί by myronzwhs

πό τοῦ Αἰδ. Πρωτοπρεσβυτέρου Ἀναστασίου Λιακοσταύρου
Ὑποψ. Διδάκτορος Λειτουργικῆς στό Pontificio Ateneo di Sant’ Anselmo, Roma

«Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ» (Ἰωαν 12, 16)

« Η Σύγχυση των μαθητών και του κόσμου»

Πυκνά τα γεγονότα που αρχίζουν να ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Έξι μέρες από το Πάσχα και ο Κύριος με την έμπρακτη απόδειξη της εξουσίας του επί του Θανάτου, τον Λάζαρο «ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ» (Ἰωαν. 12, 2), ξεκινά να μπει θριαμβευτικά στην πόλη της Ιερουσαλήμ για να εκτυλιχθούν τα τελευταία σημαντικά γεγονότα που θα οδηγήσουν στα Πάθη και την Θριαμβευτική Ανάσταση του.

Η είσοδος αυτή θυμίζει κάτι από αυτές τις παλιές θριαμβευτικές εισόδους των Βασιλέων και Αυτοκρατόρων, όταν όντας νικητές, εισήρχοντο εντός των πρωτευουσών τους, για να εδραιώσουν με τα λάφυρα και τους αιχμαλώτους που έφερναν μαζί τους, την κοσμική εξουσία τους. Ο Χριστός γνωρίζοντας ότι μόνο αυτό δεν πρόκειται να εξελιχθεί, δέχεται τις τιμές από τους Ιουδαίους σιωπηλά, στωικά. Δέχεται ακόμα και τα αρώματα από αυτή την εκδήλωση αγάπης της Μαρίας της αδελφής του φίλου του Λαζάρου «ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου» (Ἰωαν. 12, 3), γνωρίζοντας ότι ο χρόνος λιγοστεύει, γνωρίζοντας τα σχόλια που προκάλεσε στον μαθητή του Ιούδα «διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς;» (Ἰωαν. 12, 5), αγνοώντας όμως τα πάντα και τους πάντες διότι εκείνος γνώριζε ό,τι το τέλος ήταν κοντά. Τι τρομερό συναίσθημα που ίσως να μην μπορούμε να το κατανοήσουμε, να γνωρίζεις ότι ο χρόνος σου λιγοστεύει!

 Οι μαθητές του όμως μέσα σε εμφανή σύγχυση, βλέπουν στις εκδηλώσεις αυτές τον ηγέτη που πηγαίνει να αναλάβει την εξουσία που του αξίζει «Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ» (Ἰωαν 12, 16). Όντως αυτό θα γίνει; Ας λάβουμε τον προβληματισμό μας στα γεγονότα από τους μαθητές.

Ακολουθούν τον διδάσκαλο (και οι μαθητές και ο κόσμος) γνωρίζοντας αλλά μη κατανοώντας, αντιλαμβανόμενοι αλλά μη πιστεύοντας, βρισκόμενοι σε σύγχυση αλλά νομίζοντας ότι τα πάντα όσα εκτυλίσσονται είναι φυσιολογικά, πιστεύοντας ότι η αντίδραση του λαού είναι απόρροια της πίστεως που είχε εδραιωθεί μέσα του, γεγονός όμως που αμφισβητείται, αφού η έλλειψη πίστεως είναι εμφανής παντού, όχι μόνο στον κόσμο που κραδαίνει τα Βαΐα των φοινίκων αλλά και στους ίδιους του μαθητές. Απόδειξη ο διασκορπισμός μετά από λίγες μέρες στο Όρος των Ελαιών την στιγμή της σύλληψης. Μια απόδειξη που τους βαραίνει όλους, που μας βαραίνει όλους, κάθε στιγμή που καλούμαστε να δώσουμε ομολογία πίστεως, απόδειξη ότι όντως πιστεύουμε και αγαπούμε τον Χριστό μας.

Ποιοι είμαστε λοιπόν εμείς να κρίνουμε τους μαθητές; Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν στεκόμαστε πλησίον του Κυρίου σήμερα την ημέρα αυτή, υποκριτικά, όπως και εκείνοι στην είσοδο του στα Ιεροσόλυμα, δεν κραδαίνουμε τα ίδια Βαΐα των φοινίκων φωνάζοντας ό,τι είναι, ο ευλογημένος, ο ερχόμενος, αλλά σε λίγες μέρες θα στρέψουμε την προσοχή μας μακριά από αυτόν και την εκκλησιά του; Μακριά από τα μυστήρια και την αληθινή, ειλικρινή πνευματική ζωή;

Διαφέρουμε λοιπόν από αυτούς πού κρίνουμε και υποτιμούμε; Διαφέρουμε από τους σαστισμένους μαθητές πού δεν μπορούν να αντιληφθούν, αλλά πειθήνια ακολουθούν και περιμένουν να δουν πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα;

Ναι, διαφέρουμε σε ένα και μοναδικό γεγονός, ότι εμείς γνωρίζουμε, εμείς έχουμε την γνώση για την εξέλιξη των γεγονότων ενώ εκείνη είχαν την αμφιβολία και την σύγχυση της μη κατανόησης. Εμείς έχουμε λάβει το βάπτισμα και την χάρη, ενώ εκείνοι ακόμα ταλαιπωρούντο από τα πάθη και τις αδυναμίες της μη κατανόησης.

Το δικό μας φορτίο λοιπόν είναι καθαρά φορτίο αμέλειας και άρνησης στην αποδοχή των ευθυνών μας. Το φορτίο των αποστόλων είναι καθαρά φορτίο αμφισβήτησης και έλλειψης πίστεως, ακόμα και αν είχαν τον διδάσκαλο μπροστά τους, ακόμα και αν ζούσαν και περπατούσαν μέσα στα θαύματα δίπλα σε αυτόν που κάνει τα θαύματα.

Κλείνοντας, πολλές φορές οι άνθρωποι ακόμα και σήμερα λένε, να γίνει κάτι να πιστέψω. Η στάση των αποστόλων διαχρονικά μας αποδεικνύει ότι δεν είναι το κάτι, αυτό το οποίο πρέπει να περιμένουμε για να μας κάνει να πιστέψουμε, αλλά το γεγονός της θέλησης μας να πιστέψουμε. Αν πραγματικά δοθούμε ειλικρινά στον Θεό και την Εκκλησία του, το θαύμα δεν θα γίνει ως απόδειξη, αλλά θα έλθει ως καρπός της ειλικρινούς σχέσεως μας με τον ίδιο τον Θεό.

Άρα από το να κρίνουμε τους Αποστόλους προτιμότερο είναι να ζηλέψουμε την θέση τους, διότι σε επίπεδο ευθυνών εκείνη βρισκόντουσαν σε καλύτερη θέση από εμάς, ακόμα και αν εμείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να το καταλάβουμε.

Καλή και Ευλογημένη Ανάσταση.