Κυριακή του Θωμά

Προβληματισμοί στο Ευαγγέλιο της Κυριακής του Θωμά (Ἰωαν, κ΄ 19-31)

In Προβληματισμοί by myronzwhs

Ὑπό τοῦ Αἰδ. Πρωτοπρεσβυτέρου Ἀναστασίου Λιακοσταύρου
Ὑποψ. Διδάκτορος Λειτουργικῆς στό Pontificio Ateneo di Sant’ Anselmo, Roma.

«Η Ειρήνη του Θεού»

Χριστός Ανέστη,
πόσο τρομερό γεγονός να βρίσκεσαι σε έναν κλειστό χώρο, ασφαλισμένο, να πιστεύεις ότι μέσα σε αυτόν τον χώρο είσαι ασφαλής δεν πρόκειται να σε βρει να σε βλάψει κανείς και από εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που είσαι βυθισμένος μέσα στις σκέψεις σου και τα προβλήματα σου κάτι να σε συνταράσει να σε ξυπνά και να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα υπενθυμίζοντας σου ότι πουθενά και ποτέ δεν πρόκειται να είσαι ασφαλής αν δεν είσαι κοντά, μαζί, με τον ίδιο τον Χριστό.

Μέχρι εκείνη την στιγμή τα πάντα είχαν πάει βάσει σχεδίου, οι απόστολοι εκπλήρωναν την προφητεία που έλεγε «πατάξω τὸν ποιμένα καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα» (Μάρκ. ιδ’ 27). Είχαν διασκορπισθεί και δια τον φόβο των Ιουδαίων παρέμεναν κλεισμένοι στο υπερώο μην μπορώντας, αδυνατώντας, να αντιληφθούν τη θα κάνουν και τη είχε συμβεί, σε τι γεγονότα ήταν μάρτυρες και θεατές. Ο φόβος που του είχε καταβάλει είναι απολύτως δικαιολογημένος. Μέσα σε τόσο λίγες μέρες τα συναισθήματά τους είχαν υποστεί περίεργες εναλλαγές. Από την θριαμβευτική είσοδο και τα συνεχή κηρύγματα πέριξ του Ναού, μέχρι τις δραματικές στιγμές στο όρος των Ελαιών και την σύλληψη τα πάθη και την Σταύρωση από τα αιμοδιψή πλήθη των Ιουδαίων που τον υποδεχόντουσαν ως Σωτήρα και Λυτρωτή ενώ έπειτα τον χλεύαζαν και σταύρωναν.

Μέσα σε αυτή την ψυχολογική καταρράκωση έρχεται ο Αναστημένος Χριστός, δεν μιλά, δεν επιτιμά, δεν παρηγορεί, σιωπά και αφού σταθεί στο μέσο τότε απλώνει τα Αναστημένα χέρια του δείχνοντας τα στίγματα του Πάθους του ως σημεία αποδείξεως, για να μοιράσει αυτό που τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν οι μαθητές του «Εἰρήνη ὑμῖν».

Δεν σταματά εκεί, αφού τους δίνει ελάχιστες στιγμές τους ξαναπροσφέρει αυτό που είχαν ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς» (Ἰωάν. κ’ 21) τους ξαναδίδει την ειρήνη που είχαν ανάγκη για να γαληνέψει η ψυχή τους αλλά και για να οπλιστούν με την υπομονή και επιμονή που από εδώ και στο εξής θα έχουν ως εφόδιο για το διδακτικό και κηρυκτικό έργο τους Καθὼς ἀπέσταλκε μὲ ὁ πατήρ, κἀγώ πέμπω ὑμᾶς» (Ἰωάν. κ’ 21).

Μέσα σε αυτό το κλίμα τίθεται το ερώτημα, γιατί Ειρήνη; Διότι ο Κύριος είναι και καρδιογνώστης και παντογνώστης, αν δεν ήξερε ότι αυτό που χρειαζόταν οι μαθητές του την συγκεκριμένη στιγμή, ήταν η Ειρήνη για να γαληνέψει η ψυχή τους και η καρδιά τους, τότε ίσως να μην γνώριζε απολύτως τίποτα. Όμως βλέποντας μπροστά και ξέροντας ότι ο δρόμος που θα ακολουθήσει θα είναι εκτός από δύσκολος συνάμα και μαρτυρικός, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πρέπει πρώτα να τους οπλίσει με την Ειρήνη που χρειάζονταν και αμέσως μετά με την ευλογία του για την πορεία που ξεκινούσε.

Για αυτό λοιπόν πολλές φορές στην ζωή μας κατά το ανθρώπινο να αναζητούμε την Ειρήνη, να αναζητούμε την ειρήνη που μπορεί να μας παρέχει ένας φίλος, μια έξοδος, μια χαλαρωτική συζήτηση ή και μια ανθρώπινη συντροφιά, σπάνια όμως αναζητούμε την Ειρήνη που μπορεί και παρέχει ο Αναστημένος Χριστός και η συνειδητή πνευματική ζωή, η φιλάνθρωπη προσφορά ή ακόμα και η μελέτη πνευματικών συγγραμμάτων και πνευματικών στοχασμών γύρω από την ψυχή και τις αμαρτίες μας.

Σκεφτείτε οι Απόστολοι την στιγμή της φυγής τους και στην είδη τετραήμερη παραμονή τους κρυμμένοι εντός του υπερώου δεν απείχαν πολύ σε ψυχολογικό επίπεδο από τον σημερινό άνθρωπο που τρέχει συνεχώς προσπαθώντας γύρω του να βρει Ειρήνη αδυνατώντας να κατανοήσει ότι ο μοναδικός, αληθινός και πραγματικός πάροχος της είναι ο Ιησούς Χριστός.

Εκείνοι το βιώσαν εμείς δυστυχώς βρισκόμεθα ακόμα σε αναζήτηση, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ποτέ ότι είναι αργά.

Αληθώς Ανέστη.

Διαβάστε περισσότερα άρθρα με προβληματισμούς πατώντας εδώ.