Ὑπό τοῦ Αἰδ. Πρωτοπρεσβυτέρου Ἀναστασίου Λιακοσταύρου
Ὑποψ. Διδάκτορος Λειτουργικῆς στό Pontificio Ateneo di Sant’ Anselmo, Roma.
«Η Αφοσίωση στον Θεό»
Χριστός Ανέστη,
Όσο τρομερό και αν ακούγεται το μήνυμα του Ευαγγελίου διαχρονικά, προκαλούσε πολλούς ανθρώπους στο να το προσεγγίσουν, να το αφουγκραστούν, δεν σημαίνει όμως πως όλοι οι άνθρωποι, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους είχαν την δυνατότητα να γίνουν πιστοί μαθητές και ακόλουθοι του Χριστού και της εκκλησίας, έχοντας βέβαια για την αποστροφή τους και την δική του προσωπική δικαιολογία.
Ένας τέτοιος φοβισμένος όχι από το μήνυμα αλλά από την αντίδρασή των ισχυρών στην αλήθεια του μηνύματος και του ίδιου του Χριστού υπήρξε και ο Ιωσήφ ο ευσχήμων βουλευτής, ως και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού (Μκ 15, 43) ή όπως αλλιώς των αναφέρει η παράδοση ως ένα εκ των δύο νυχτερινών μαθητών του Κυρίου (ο άλλος ήταν ο Νικόδημος) ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τον αποκαλεί και κρυφό μαθητή του Ιησού (ιθ’ 38)
Νυχτερινός μαθητής και πιστός ακόλουθος λοιπόν, ο οποίος αναζητούσε τα μηνύματα της αλήθειας ακόμα και την νύχτα όταν όλοι οι υπόλοιποι πιστοί ή και άπιστοι ακόλουθοι του Κυρίου των είχαν συνεχώς κοντά τους και συνεχώς άκουγαν, βλέπανε αλλά δεν πιστεύαν πραγματικά και εξ ολοκλήρου την αλήθεια του Ευαγγελικού μηνύματος.
Βλέποντας τον Διδάσκαλο επί του Σταυρού, προσεγγίζει τον Πιλάτο για να του ζητήσει όχι την εύνοια της εξουσίας ή για προσωπικούς λόγους αλλά για να μπορέσει να πάρει το Σώμα του Κυρίου εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ (Μκ 15, 43).
Ο Πιλάτος διστάζει, όχι όμως στην πραγματικότητα διότι πιστεύει ότι θα έχει πρόβλημα με τους Ιουδαίους, αλλά γιατί αδυνατεί να καταλάβει πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να πεθάνει τόσο γρήγορα. Μάλιστα είναι καταγεγραμμένο ότι επί του Σταυρού τα σώματα μέχρι και να ξεψυχήσουν από το βασανιστήριο, οι άνθρωποι μένανε βασανιστικά αρκετές μέρες ψυχορραγώντας μεταξύ ζωής και θανάτου. Δεν πιστεύει τον δίκαιο και αγαθό Ιωσήφ και ενθυμούμενος τι ακριβώς είχε συμβεί τις προηγούμενες μέρες, μόνο όταν το «Ρωμαϊκό γρανάζι» δραστηριοποιηθεί δια μέσου της επιβεβαίωσης του Κεντυρίωνα ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ (Μκ 15, 44-45), δίνει την άδεια του.
Ας σταθούμε στην έλξη του μηνύματος του Κυρίου. Ας δούμε εν συντομία τα εξής. Στις καρδίες που με ειλικρίνεια προσεγγίζανε και προσεγγίζουν τον Χριστό, δεν παίζει ρόλο η ώρα, ο τόπος ή ακόμα και ο τρόπος που θα τον προσεγγίσουν ο Ιωσήφ (και ο Νικόδημος) αυτή την ώρα που μπορούσαν, την νυχτερινή, δινόντουσαν στον Χριστό εξ ολοκλήρου με αποτέλεσμα η ανάπαυσι που κέρδιζαν σε επίπεδο πνευματικότητας να τους δεσμεύσει στον λόγο του Ευαγγελίου και του Χριστού σε τέτοιον βαθμό, που δεν τους άφηνε να διανοηθούν ότι θα αφήναν τον δικό τους άνθρωπο, τον δικό τους διδάσκαλο, στιγμή ακόμα επάνω στον σταυρό, στην ατίμωση, χωρίς να οδηγηθούν ακόμα και με θράσος ενώπιον του Πιλάτου για να ζητήσουν το ιερότερο «αντικείμενο» που μπορούσαν εκείνη την στιγμή, το σώμα του Χριστού, για να το τοποθετήσουν εντός του μνημείου καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου (Μκ. 15, 46).
Ας αφήσουμε την τόλμη, ας αφήσουμε το θάρρος την τρέλα και ας σταθούμε σε κάτι πολύ ξένο και παράταιρο για την εποχή μας, στην αφοσίωση. Μια λέξη, μια έννοια τόσο ξένη τόσο ανούσια για την σημερινή εποχή.
Ο Ιωσήφ την έδειξε με αυτόν τον ρεαλιστικό τρόπο, εμείς; Σε τι επίπεδο αφοσιωνόμαστε στην Εκκλησία, στον Χριστό, στον-στην σύντροφό μας; Στην οικογένεια μας; Στα ιδανικά μας; Είναι τρομερό το γεγονός ότι οι σημερινοί άνθρωποι το πρώτο γεγονός το οποίο διαγράφουν από την συνείδηση τους και τον τρόπο της ζωής τους είναι το πως θα περάσουν εκείνοι καλά, ακόμα και εις βάρος του άλλου, αλλά όχι το πως θα μπορέσουν να αφοσιωθούν στο να περάσουν οι άλλοι γύρω τους καλά ακόμα και αν αυτοί στο τέλος έχουν θυσιασθεί, κουρελιασθεί.
Να ένα μήνυμα το οποίο πραγματικά η σημερινή Ευαγγελική περικοπή μας χαρίζει και ίσως να μην το είχαμε ποτέ αναλογισθεί. Μήνυμα αφοσιώσεως. Ο Ιωσήφ αυτό το αναγνώρισε στον διδάσκαλο και σίγουρα ο Διδάσκαλος θα του το αναγνωρίσει και εκείνος.
Αληθώς Ανέστη.