Ὑπό τοῦ Αἰδ. Πρωτοπρεσβυτέρου Ἀναστασίου Λιακοσταύρου
Ὑποψ. Διδάκτορος Λειτουργικῆς στό Pontificio Ateneo di Sant’ Anselmo, Roma.
«…τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ…» (Ἰωαν. 9, 2)
«Αμαρτίες γονέων»
Χριστός Ανέστη,
Εάν ανατρέξουμε μόλις ένα κεφάλαιο από την σημερινή Ευαγγελική περικοπή θα δούμε δυστυχώς ότι κλείνει με έναν πολύ άσχημο τρόπο, με μια ένδειξη χειρονομίας μίσους, τρανή απόδειξη της εμπάθειας του λαού και των φαρισαίων εναντίον του Κυρίου. Βλέπουμε τον Ιησού να διδάσκει εν τῷ Ναῷ και με το τέλος της διδασκαλίας οι Φαρισαίοι και ο λαός να παίρνουν πέτρες για να τον λιθοβολήσουν διότι αυτά που έλεγε δεν τους ικανοποιούσαν (Ἰωαν. 8, 59). Αμέσως όμως η αντίδραση στην οργή των Ιουδαίων εκ μέρους του Κυρίου μας ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη.
Παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς (Ἰωαν. 9, 1). Προχώρησε πιο πέρα και είδε άνθρωπο τυφλό εκ γενετής και προσέπεσε για να του μιλήσει. Την ίδια ώρα που οι Ιουδαίοι θέλαν να τον αποκτείνουν-σκοτώσουν, εκείνος έγειρε για να μιλήσει σε Τυφλό. Απόδειξη μοναδική του πως σκεφτόταν ό ίδιος ο Κύριος μη θέλοντας σε καμία απολύτως περίπτωση και ποτέ κανένας να κάνει ποτέ κακό.
Ζητούσε απλώς ελεημοσύνη ο Τυφλός, και παρακαλούσε την εύνοια των ανθρώπων που γύρω του σύχναζαν. Ως εκ γενετής τυφλός, του φάνταζαν περίεργοι οι άνθρωποι, οι φωνές, η φασαρία που γινόταν γύρω του, αφού ποτέ μέχρι τότε δεν είχε δει ανθρώπινη μορφή παρά μόνο είχε ψηλαφίσει.
καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; (Ἰωαν. 9, 2), και εδώ τίθεται το σημερινό καίριο ερώτημα προς προβληματισμό όλων μας, είναι δυνατόν για τις αμαρτίες των γονέων να βασανίζεται ο γιός; Ποιος δίκαιος Θεός θα επέτρεπε κάτι τέτοιο βασανίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ανθρώπους που μπορεί να μην είχαν καμία γνώση ή και μετοχή στην αμαρτία των γονέων τους;
Μπορεί να μας φαίνεται άδικο και σκληρό, όμως η αλήθεια αυτή είναι, όπως αναφέρει και ο Άγιος Νικόλαος ο Βελιμίροβιτς: Αυτό μπορεί να φανεί άδικο μόνο σ’ εκείνους που έχουν συνηθίσει να θεωρούν τους ανθρώπους σαν ξεχωριστές οντότητες, σα να ’ναι τελείως αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον. Όποιος όμως θεωρεί το ανθρώπινο γένος ως έναν οργανισμό, δε θα το λογαριάσει αυτό ούτε άδικο ούτε αφύσικο, και όντως αυτή είναι η αλήθεια. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι δεν υπάρχει συνέπεια και συνέχεια στο ανθρώπινο γένος. Όμως η διαφορά που ανατέλλει από το Ευαγγέλιο και τον Χριστό είναι ότι υπάρχει λύτρωση και διέξοδος για να διορθωθεί το λάθος.
Όταν ένα αμαρτωλό μέλος τραυματίζεται, τα άλλα μέλη που δεν έχουν αμαρτήσει, υποφέρουν. Είναι πολύ πιο δύσκολο να εξηγήσεις πως και πότε μπορεί να αμάρτησε ο άνθρωπος που γεννήθηκε τυφλός, παρά να ορίσεις την αιτία της τυφλότητας. Σαν απλοί άνθρωποι οι απόστολοι δέχτηκαν τη δεύτερη αυτή εκδοχή, δηλαδή ότι η αιτία της τυφλότητάς του ανθρώπου προήλθε εκ των γονέων, χωρίς να σκεφτούν όμως ότι μπορεί να υπάρχει και Τρίτη εκδοχή δηλαδή η περίπτωση του βάρους της γενιάς του ανθρώπου.
Εξαιτίας αυτής της αποδοχής τους φαινόταν πιο πιθανό στην περίπτωση αυτή να αμάρτησαν οι γονείς του τυφλού, ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία για να καταλάβουν με την αντίληψη τους τη συνέβαινε εκείνη την στιγμή μπροστά τους. Θυμήθηκαν όμως τα λόγια που είπε ο Χριστός στον παραλυτικό (μηκέτι αμάρτανε), και συνέδεσαν κατά κάποιο τρόπο τη μια περίπτωση με την άλλη. Ήταν σαν να του έλεγαν: Ήταν καθαρό σε μας τότε από τα ίδια τα λόγια Σου, πως ο άνθρωπος εκείνος προκάλεσε μόνος του την αρρώστια, διότι μπορεί κάποια στιγμή της ζωής του μπορεί να αμάρτησε και να έμεινε παραλυτικός. Μπορεί όμως να ισχύει το ίδιο και σ’ αυτήν την περίπτωση; Ο τυφλός αυτός άνθρωπος αμάρτησε ο ίδιος ή αμάρτησαν οι γονείς του; Υπήρξε σύγχυση περί της αμαρτίας.
Πάμε όμως στα δικά μας, πόσες φορές βλέπουμε σπίτια και οικογένειες να βασανίζονται, ανθρώπους να οργίζονται για «την κακή τους τύχη», μην βάζοντας όμως στην ζωή τους έναν βασικό παράγοντα. Το γεγονός της ολικής απομάκρυνσης των ανθρώπων από την εκκλησία, και τις αμαρτωλές επιλογές τις ζωής τους, που τις περισσότερες φορές πράττουν, ζουν με αυτές, και στο τέλος πεθαίνουν μην ζητώντας το έλεος του Θεού, μην ελπίζοντας στην άφεση των αμαρτημάτων τους αφού όπως και οι ίδιοι αναφέρουν εν ζωή, «δεν έκανα τίποτα, δεν λήστεψα κτλ κτλ.»
Αυτή η συσσώρευση βαρών στις συνειδήσεις των ανθρώπων, αυτή η επιλογή της ζωής άνευ Χριστού, είναι και το γεγονός που δημιουργεί το βαθύτερο πρόβλημα με την μετακύλιση των «αναθεμάτων» στις επόμενες γενεές.
Ας μάθουμε από τον Τυφλό να ζούμε πιο χριστιανικά, πιο ειλικρινά και το γεγονός της εύρεσης του φωτός για τον ίδιο, ας είναι η εύρεση για το μονοπάτι των μυστηρίων, κυρίως της συγχωρήσεως, για εμάς.
Αληθώς Ανέστη.